Το οξυγόνο είναι το ζητούμενο…

                                                                               της Ιωάννας Καϊσερλή

Σύμφωνα με έρευνα της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας που δημοσιεύτηκε πρόσφατα, ενώ μέχρι πριν από πέντε χρόνια το προσδόκιμο επιβίωσης για τους Έλληνες ήταν τα 81 έτη τώρα πλέον έχει κατέβει στα 78.

Επίσης, ένας στους τρεις Έλληνες ασθενείς αναγκάζεται να διαφοροποιήσει τη θεραπεία του, αραιώνοντας τη συχνότητα λήψης φαρμάκου, ώστε να διαρκέσει περισσότερο, λόγω οικονομικής αδυναμίας να αγοράζει φάρμακα.

Ακόμη, οι χρονίως πάσχοντες έχουν μειώσει κατά 50% τις δαπάνες τους για πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, κατά την τριετία 2011 – 2013.

Τέλος, το επίπεδο της αυτοεκτίμησης της υγείας των χρονίως πασχόντων έχει μειωθεί κατά 60% από το 2012.

Στο σημείο αυτό ας κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή γιατί μερικές φορές το παρελθόν «δείχνει» το μέλλον…

Το Εθνικό Σύστημα Υγείας (Ε.Σ.Υ.) δημιουργήθηκε το 1984 με στόχο ένα σύστημα υγείας που να καλύπτει τις ανάγκες των περισσότερων.

Ο επινοητής του Γιώργος Γεννηματάς, για να το πετύχει αυτό, χρησιμοποίησε ως εργαλεία τον προϋπολογισμό και τα Προγράμματα Δημοσίων Επενδύσεων, τα ΜΟΠ, τα πακέτα Ντελόρ και τα χρήματα των ασφαλιστικών φορέων.

Το μεγαλύτερο ποσό καταβλήθηκε από την ΕΟΚ (Ε.Ε.) Ο προϋπολογισμός έδωσε ένα 5% του ΑΕΠ και το υπόλοιπο εκταμιεύτηκε από τους Φορείς Επαγγελματικής Αρωγής.

Το αποτέλεσμα: κατασκευάστηκαν κι ανακαινίστηκαν υποδομές, οργανώθηκαν περιφερειακές υγειονομικές μονάδες (Νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας) και έγιναν προσλήψεις προσωπικού.

Απολογισμός: ένα ολοκληρωμένο - με τις οποίες αδυναμίες - αποκεντρωμένο υγειονομικό σύστημα, που εξασφάλιζε υψηλή υγειονομική φροντίδα και σε μεγάλο βαθμό δωρεάν παροχές στους πολίτες. Όμως, τελικά, όλα αυτά τα θετικά σταδιακά εξανεμίζονταν από την κάκιστη πολλές φορές πολιτική διαχείριση από το υπουργείο και διάφορους διοικητές νοσοκομείων. Γνωστά τα σκάνδαλα και η διαφθορά.

Μέλλον; Πραγματικά δεν ξέρω…

Αυτό που ξέρω είναι κάτι που διάβασα πρόσφατα, ότι η ελευθερία και η υγεία μοιάζουν με το οξυγόνο. Αισθάνεσαι την αξία τους όταν λείπουν. Και η αλήθεια είναι ότι εδώ και πολύ καιρό ασφυκτιούμε ως κοινωνία και χρειαζόμαστε επειγόντως, κάποιον που θα μας κάνει και πάλι να αναπνεύσουμε… όπως το 1984.

Επομένως, το οξυγόνο είναι το ζητούμενο…

Ποιος θα μας το δώσει άραγε;