Πέμπτη, Μαΐου 02, 2013
Unknown
Πέμπτη 9 Μαΐου 2013
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
"Χαμομήλι" & "Μεσοτοιχίες"
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΗ ΛΕΣΧΗ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
"Χαμομήλι" & "Μεσοτοιχίες"
Η Κινηματογραφική Λέσχη Αγίου Νικολάου, παρουσιάζει την Πέμπτη 9 Μαϊου 2013, στις 9.30μ.μ στο Κινηματοθέατρο REX, στην τελευταία προβολή για τη φετινή σεζόν, δύο εξαιρετικές ταινίες: την μικρού μήκους ταινία "Χαμομήλι" και την μεγάλου μήκους κομεντί "Μεσοτοιχίες".
Δύο μοναδικές ταινίες, που κλείνουν με τον καλύτερο τρόπο το φετινό πρόγραμμα προβολών της Κινηματογραφικής Λέσχης Αγίου Νικολάου.
Δύο μοναδικές ταινίες, που κλείνουν με τον καλύτερο τρόπο το φετινό πρόγραμμα προβολών της Κινηματογραφικής Λέσχης Αγίου Νικολάου.
Το "Χαμομήλι" προβάλλεται μετά από επιθυμία πολλών φίλων της Λέσχης, σαν συμπλήρωμα στο αφιέρωμα ταινιών μικρού μήκους που ξεχώρισαν στο Φεστιβάλ Δράμας. Η 15λεπτη ταινία παρουσιάζει την προσπάθεια μίας ηλικιωμένης να μεταφέρει τον νεκρό σύζυγό της στην πόλη για να ταφεί. Σε σκηνοθεσία του ταλαντούχου νέου σκηνοθέτη Νεριτάν Ζιντζιρία, σάρωσε τα βραβεία αφού όχι μόνο κέρδισε το Χρυσό Διόνυσο, αλλά και τρία ακόμη βραβεία στη Δράμα, ενώ απέσπασε (πριν λίγες μέρες) και το πρώτο βραβείο στο Διεθνές Τμήμα του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της Δρέσδης, επιλεχθείσα μέσα από εκατοντάδες ταινίες της παγκόσμιας κινηματογραφικής παραγωγής.
Η δεύτερη ταινία "Μεσοτοιχίες - Medianeras" είναι παραγωγής Αργεντινής 2011, διάρκειας 95΄, σε σκηνοθεσία Γκουστάβο Ταρέτο με τους: Πιλάρ Λόπεζ ντε Αγιάλα, Χαβιέρ Ντρόλας, Ινές Εφρόν. Είναι μια ρομαντική κομεντί διαφορετική, ολόφρεσκη και αφοπλιστικά ειλικρινής, η οποία απέσπασε τη Xρυσή Αθηνά στις τελευταίες νύχτες πρεμιέρας.
Υπόθεση: Η Μαριάννα και ο Μαρτίν ζουν στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο του Μπουένος Άιρες. Περνούν ο ένας δίπλα από τον άλλο καθημερινά, ψωνίζουν στα ίδια μαγαζιά, κολυμπούν στην ίδια πισίνα, αλλά δεν έχουν γνωριστεί ποτέ. Ο Μαρτίν βγαίνει σπάνια από το σπίτι μετά τον χωρισμό του, ενώ η Μαριάννα δουλεύει ως αρχιτέκτονας κι αισθάνεται ανίκανη να συνάψει οποιονδήποτε σοβαρό δεσμό, αφού βγαίνει από μια τετράχρονη σχέση…
Ο Γκουστάβο Ταρέτο, έχοντας σα βάση την από το 2005 ομότιτλη μικρού μήκους ταινία του (η οποία είχε κερδίσει αρκετά βραβεία παγκοσμίως), δημιουργεί μια συναρπαστική ταινία μεγάλου μήκους, και δίνει νέα οπτική απέναντι στα προβλήματα που δημιουργούν στους κατοίκους τους οι μεγαλουπόλεις: αυτά της μοναξιάς, της αποξένωσης και αλλοτρίωσης.
Οι ήρωές του είναι σημερινοί νέοι που έχουν ταυτίσει το σύμπαν τους με τις όποιες ενασχολήσεις τους. Εκείνος ψάχνεται, έχει χωρίσει πρόσφατα και δεν βγαίνει έξω, οπότε βιώνει τα πάντα μέσα από το pc του και εκείνη είναι αρχιτέκτων, που καταλήγει να διακοσμεί βιτρίνες. Ζουν μόνοι και προσπαθούν να βρουν το ταίρι τους, χωρίς όμως να έχουν κατασταλάξει που πρέπει να ψάξουν.
Ενδιαφέρουσα ταινία, με λιτές ερμηνείες, πρωτότυπες γωνίες λήψης και ρομαντική χροιά, που αντιμετωπίζει το χαοτικό Μπουένος Άιρες με μια πρωτόγνωρη λυρική διάθεση, στη δημιουργία της οποίας συμβάλλει και η μουσική της. Μέσω της καταπληκτικής φωτογραφίας μιλάει για την αστική μοναξιά και κάνει έξοχη χρήση της πόλης- άλλοτε τονίζει τις ψυχρές επιφάνειες για να περιγράψει την αποξένωση κι άλλοτε επικαλείται τις πολλές ζεστές γωνιές της πόλης, οι οποίες αφηγούνται ιστορίες παράλληλες με εκείνες των πρωταγωνιστών. Φιλοδοξεί να χτίσει αντιστοιχίες με το Μανχάταν του Γούντι Άλεν, αλλά ηθελημένα πιο εσωστρεφείς, αναγκαστικά προϊόντα της εποχής του διαδικτύου και της απομονωμένης επικοινωνίας που επιφέρει. Πιστό στον τίτλο του, περιορίζει τους ήρωες του πολύ συχνά στους τέσσερις τοίχους, σπάζοντας την κλειστοφοβική θλίψη με μια αισιόδοξη διάθεση που κορυφώνεται στο αναπάντεχο φινάλε. Ένας εξαιρετικά ενδιαφέρων προβληματισμός πάνω στην αστική απομόνωση και τα αδιέξοδα των διαπροσωπικών σχέσεων, που αποτυπώνεται μέσα σε ένα πολύ καλό σενάριο.
Η δεύτερη ταινία "Μεσοτοιχίες - Medianeras" είναι παραγωγής Αργεντινής 2011, διάρκειας 95΄, σε σκηνοθεσία Γκουστάβο Ταρέτο με τους: Πιλάρ Λόπεζ ντε Αγιάλα, Χαβιέρ Ντρόλας, Ινές Εφρόν. Είναι μια ρομαντική κομεντί διαφορετική, ολόφρεσκη και αφοπλιστικά ειλικρινής, η οποία απέσπασε τη Xρυσή Αθηνά στις τελευταίες νύχτες πρεμιέρας.
Υπόθεση: Η Μαριάννα και ο Μαρτίν ζουν στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο του Μπουένος Άιρες. Περνούν ο ένας δίπλα από τον άλλο καθημερινά, ψωνίζουν στα ίδια μαγαζιά, κολυμπούν στην ίδια πισίνα, αλλά δεν έχουν γνωριστεί ποτέ. Ο Μαρτίν βγαίνει σπάνια από το σπίτι μετά τον χωρισμό του, ενώ η Μαριάννα δουλεύει ως αρχιτέκτονας κι αισθάνεται ανίκανη να συνάψει οποιονδήποτε σοβαρό δεσμό, αφού βγαίνει από μια τετράχρονη σχέση…
Ο Γκουστάβο Ταρέτο, έχοντας σα βάση την από το 2005 ομότιτλη μικρού μήκους ταινία του (η οποία είχε κερδίσει αρκετά βραβεία παγκοσμίως), δημιουργεί μια συναρπαστική ταινία μεγάλου μήκους, και δίνει νέα οπτική απέναντι στα προβλήματα που δημιουργούν στους κατοίκους τους οι μεγαλουπόλεις: αυτά της μοναξιάς, της αποξένωσης και αλλοτρίωσης.
Οι ήρωές του είναι σημερινοί νέοι που έχουν ταυτίσει το σύμπαν τους με τις όποιες ενασχολήσεις τους. Εκείνος ψάχνεται, έχει χωρίσει πρόσφατα και δεν βγαίνει έξω, οπότε βιώνει τα πάντα μέσα από το pc του και εκείνη είναι αρχιτέκτων, που καταλήγει να διακοσμεί βιτρίνες. Ζουν μόνοι και προσπαθούν να βρουν το ταίρι τους, χωρίς όμως να έχουν κατασταλάξει που πρέπει να ψάξουν.
Ενδιαφέρουσα ταινία, με λιτές ερμηνείες, πρωτότυπες γωνίες λήψης και ρομαντική χροιά, που αντιμετωπίζει το χαοτικό Μπουένος Άιρες με μια πρωτόγνωρη λυρική διάθεση, στη δημιουργία της οποίας συμβάλλει και η μουσική της. Μέσω της καταπληκτικής φωτογραφίας μιλάει για την αστική μοναξιά και κάνει έξοχη χρήση της πόλης- άλλοτε τονίζει τις ψυχρές επιφάνειες για να περιγράψει την αποξένωση κι άλλοτε επικαλείται τις πολλές ζεστές γωνιές της πόλης, οι οποίες αφηγούνται ιστορίες παράλληλες με εκείνες των πρωταγωνιστών. Φιλοδοξεί να χτίσει αντιστοιχίες με το Μανχάταν του Γούντι Άλεν, αλλά ηθελημένα πιο εσωστρεφείς, αναγκαστικά προϊόντα της εποχής του διαδικτύου και της απομονωμένης επικοινωνίας που επιφέρει. Πιστό στον τίτλο του, περιορίζει τους ήρωες του πολύ συχνά στους τέσσερις τοίχους, σπάζοντας την κλειστοφοβική θλίψη με μια αισιόδοξη διάθεση που κορυφώνεται στο αναπάντεχο φινάλε. Ένας εξαιρετικά ενδιαφέρων προβληματισμός πάνω στην αστική απομόνωση και τα αδιέξοδα των διαπροσωπικών σχέσεων, που αποτυπώνεται μέσα σε ένα πολύ καλό σενάριο.
