Πέμπτη, Μαΐου 16, 2013
Unknown
Πανελλήνιες εξετάσεις
Αγαπητοί μου μαθητές και μαθήτριες,
φτάσατε στην αφετηρία και ο καθένα απο εσάς έχει κάνει την ανάλογη προπόνηση, και τώρα πήρε θέση στο δικό του βατήρα. Μετά απο τις διαδρομές των μεγάλων αποστάσεων, άργης πορείας και σταθερού προσανατολισμού, τώρα καλείστε να γίνεται σπριντερς δεκαθλητές, να συγκεντρώσεις τις δυνάμεις σας και να νικήσετε. Προσέξτε έχεις πολλές διαδρομές. Πέντε, έξι, επτά, οχτώ, ότι έχει δήλωση ο καθένας.
Για δεκαθλητες μου μοιάζετε. Κάθε αγώνισμα έχει τη δικιά του συλλογή βαθμών-μονάδων. Στο τέλος γίνεται η σούμα. Δεν πήγες καλά σε ένα αγώνισμα-μάθημα, προχώρα έχεις κι άλλα. Κι αν κάποιοι μας έβαλαν στο τριπάκι και μας πέρασαν ότι μόνο ο νικητής υπάρχει, αστους στην τύχη τους. Ο Χριστός προσδιόρισε διαφορετικά την αξία του προσώπου του ανθρώπου. Διαβεβαίωσε ότι θα ανταμείψει τον εργάτη της πρώτης, της δεύτερης, της τρίτης, ή της εντεκάτης ώρας προσέλευσης, με τον ίδιο μισθό. Βάσει της διαθέσης, της επιθυμίας και της προσπάθειας.
Είδα τον τελικό αγώνα της Πεμφικα με την Τσέλσι -το τέλος πρόλαβα, ήλπιζα ότι θα πάνε στην παράταση, αυτό ήταν το δίκαιο κατά τη γνώμη μου- , με ζάλισαν οι δημοσιογράφοι, επαναλαμβάνοντας την Αμερικανια ο πρώτος είναι το παν, ο δεύτερος δεν υπάρχει, δηλαδή καλύτερα να μην τον γεννούσε η μάνα του, η χώρα του. Το πίστεψαν οι ποδοσφαιριστές και έκλαψαν σαν μικρά παιδιά.
Αγαπητοί μου μαθητές, φίλοι μου, δεν μας έμαθαν να απολαμβάνουμε τη διαδρομή, μόνο την κορυφή και χάνουμε τα ομόρφότερα πράγματα, τα μικρά και καθημερινά που συμβαίνουν στη ζωή μας.
Κάθε σας μάθημα δέστε το ως μια ευκαιρία ανασύνταξης όλων των δυνάμεων και εμπειριών που αποκομίσατε έως σήμερα. Απόλαυσε το μεγαλείο της γνώσης που συσσωρεύσατε τόσα χρόνια. Δέστετο αποτυπώμενο στο χαρτί, που απο άψυχη ύλη την μετέτρεψες σε έμψυχο, την εμπλούτισες με πνεύμα και λόγο. Τον λόγον τον δικό σου που είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος.
Έχεις αγώνα λοιπόν. Διασκέδασε τον. Και με ρωτάς, τι θα κάνω με το άγχος και την αγωνία μου, το στρες και τον πανικό που καρτερεί;
Άγχος; Πότε δεν είχες; Οταν πρωτοπήγες στο σχολείο και αποχωρίστηκες απο την αγαπημένη σου μανούλα; Οταν πρωτοπήγες στο λύκειο και κοίταζες δεξά ζερβά, αναζητώντας την αποδοχή; Οταν πρώτοχτύπησε η καρδιά σου, σαν ένας έρωτας γέννηθηκε μέσα της; Δεν συνοδεύτηκαν απο χαρές, λύπες κι απογοητεύσεις; Δεν τα ξεπέρασες και τώρα στέκεσε μπροστά σε νέεσ προσκλήσεις;
Πάμε λοιπόν, συντροφιά με τους καλούς σου γονείς που έχουν κι εκείνοι το δικό τους άγχος και που το πνίγουν με ένα χαμόγελο σπαρακτικό. Καλά κάνουν. Με τους δασκάλους σου, με τους φίλους σου, με τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους ( αν δεν σου χάλασαν το λογισμό για να τους βγάλεις απ´ την καρδιά σου). Κι έστι να γίνε, αναμένουν να ανοίξεις την θύρα της σκέψης σου και και τησ καρδιάς κι εκείνοι θα εισέλθουν με χάρη πολύ
Καλή δύναμη, καλές αντοχές, καλή επιτυχία. Δεν σε περιμένουμε στον τερματισμό. Βρισκόμαστε στα κράσπεδα της διαδρομής σου, δίπλα σου ως εμφυχωτές, για να ενυσχύσουμε την ανάσα σου, τον παλμό σου, τον βηματισμό σου. Καλό τερματισμό.
απο το facebook του παπα γιώργη τζάβλα
